Ήρθε η ώρα να σπάσει αυγά η ΑΕΚ…

Το να μένει η ΑΕΚ νωρίς εκτός τίτλου δεν είναι κάτι που της συμβαίνει για πρώτη φορά.

Για την ακρίβεια, με εξαίρεση την πρωταθληματική χρονιά του 2018, της έχει συμβεί σε όλες τις υπόλοιπες από την επιστροφή της και έπειτα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της «Ένωσης» λοιπόν δεν είναι ότι έχασε ένα (ακόμα) ντέρμπι από τον Ολυμπιακό. Ότι βλέπει (ξανά) την κορυφή με κιάλια και ότι έχει βυθιστεί πάλι στην εσωστρέφεια από τον Γενάρη.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΑΕΚ είναι τα συναισθήματα που προκαλεί πλέον στον κόσμο της:

Απελπισία. Κατάθλιψη. Οργή. Μελαγχολία. Αποστροφή.

Όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά λόγοι για να συνειδητοποιήσει πως ήρθε η ώρα για ριζικές αλλαγές. Για ανανέωση σε όλα τα επίπεδα. Για ξερίζωμα μιας αρρωστημένης νοοτροπίας που όσο περνάει ο καιρός, αντί να φθίνει, δείχνει να γιγαντώνεται.

Δεν είναι (μόνο) αγωνιστικό το πρόβλημα της ΑΕΚ. Προφανώς και χρειάζεται τερματοφύλακα που να μη μοιάζει ανά πάσα στιγμή πανικόβλητος και να μην κάνεις τον σταυρό σου σε κάθε σέντρα ή σε κάθε γύρισμα συμπαίκτη.

Προφανώς και χρειάζεται δεξί μπακ που να μην τον ντριμπλάρουν σαν κώνο και όταν περνάει τη σέντρα να μην κοιμάται ήσυχος ο αντίπαλος ότι δεν θα τον ενοχλήσει.

Προφανώς και χρειάζεται στόπερ που να μην κουτουλάει τους συμπαίκτες του, να έχει την ποιότητα να τους καθοδηγήσει και να τους κάνει να μοιάζουν καλύτεροι.

Αυτά όμως (όσο δύσκολο κι αν μοιάζει στην παρούσα φάση) φτιάχνουν. Παίκτες που να μπορούν ν’ αποκτηθούν (έστω και με τον αστερίσκο της σφιχτής οικονομικής πολιτικής) υπάρχουν.

Εξάλλου οι σωστές (και δαπανηρές) κινήσεις που όντως έγιναν από τη μέση και μπροστά αποδεικνύουν πως αντίστοιχα είναι εφικτή η αναβάθμιση και στα μετόπισθεν.

Εκείνο που δεν μπορεί να συνεχιστεί είναι να επιμένει η ΑΕΚ σε ένα μοντέλο λειτουργίας (σε αγωνιστικό επίπεδο και μη) το οποίο εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται αποτυχημένο.

Η απουσία κάποιου ουσιαστικού στόχου στη φετινή σεζόν (αφού και η δεύτερη θέση δεν οδηγεί πλέον στο Champions League), σε συνδυασμό με την επικείμενη είσοδο στο νέο γήπεδο μοιάζει η τέλεια ευκαιρία για τομές.

Για πραγματικές λύσεις και όχι ημίμετρα: Όχι μόνο στο κομμάτι που αφορά στην εικόνα της ομάδας μέσα στο γήπεδο, αλλά και σε όλα τα επίπεδα που αφορούν τον σχεδιασμό της.

Για να φτιάξεις ομελέτα, ως γνωστόν, χρειάζεται να σπάσεις αυγά:

Παίκτες που δεν θέλουν ή δεν μπορούν (αποδεδειγμένα πλέον) να φορούν τη φανέλα πρέπει να κάνουν στην άκρη.

Βεντέτες που δεν βοηθούν στο καλό κλίμα των αποδυτηρίων -το αντίθετο- πρέπει να χαιρετήσουν.

Ηγέτες που έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορούν να κουβαλήσουν τον τίτλο πρέπει ν’ απελευθερωθούν απ’ αυτό το βάρος.

Υποτιθέμενα ατού που τρέμουν στα ντέρμπι πρέπει να κάνουν χώρο για νεαρούς ή αδικημένους, οι οποίοι κανέναν δεν θα χαλούσε να πάρουν τη θέση τους.

Στελέχη που έχουν λόγο στη διαμόρφωση της ομάδας και στη λειτουργία του ποδοσφαιρικού τμήματος πρέπει να επαναξιολογηθούν (όπως σωστά συνέβη με τον Ίλια Ίβιτς).

Με δεδομένη την παραδοχή ότι όποιος είναι «έξω από τον χορό» μπορεί να βγάζει εύκολα συμπεράσματα και χωρίς διάθεση για υποδείξεις, είναι βέβαιο πως αυτά που βλέπει και ο τελευταίος «σκασμένος» φίλος της ΑΕΚ τα βλέπει και ο Δημήτρης Μελισσανίδης.

Όπως θα τον γράψει (και δικαίως) η ιστορία ως τον άνθρωπο που έσωσε την ΑΕΚ και έφτιαξε το σπίτι της, πλέον έχει μπροστά του ένα ακόμα μεγάλο στοίχημα:

Να τη βάλει εκεί απαλλαγμένη από την ηττοπάθεια και τις χαμηλές φιλοδοξίες που δεν ταιριάζουν ούτε στον ίδιο, ούτε σ’ εκείνη.